رهایی

مدتی است به یک حالت خاصی رسیده ام که البته هنوز ثابت نشده و مانند یک لذت که نه یک گیجی عجیب هر از گاهی می آید و می رود. زمانی که با دیگران هستم و یا به دیگران فکر می کنم موجی از گفتگوها و مجادله ها به ذهنم هجوم می آورد که جواب بیشترشان را می دانم و گاهی عصبی ام می کند. در آن لحظه فقط یک چیز مرا رها می کند و آن کرختی و گیجی را بهم می دهد که از همه کس جدا می شوم. نمی دانم که در سن 33 سالگی خوب است که از دیگران جدا شوم یا بد؟ اصلاً شاید مقتضی سن است. هر چه که هست آرامشم بیشتر است وقتی خودم را تنها می یابم. البته فکر نکنم این ربطی به دیگران و رفتار روزمره آنها داشته باشد. آنها همان هستند که می باید باشند. به نظرم نمی توانم کسی را بیابم که در طلب "جان آزاده" باشد و "جان آزاده" خواه مرا درک کند. خسته ام از دیگران، از تفکرات رو شده و یکنواخت و منفعل که با تمام تلاطمات، جریان خطی را دنبال می کنند و باز می گویم که ایراد آنها نیستند. من، در مرحله ای به سر می برم که همه چیز را عریان می بینم و بدون عمق و حتی اگر تنها خیال کنم که اینگونه است و هزار پیچ دارد این تار مو باز هم انگیزه ای برایم ایجاد نمی شود چرا که بیشتری به سرنوشت محتوم سر نهاده اند. همیشه این جمله از شکسپیر که زندگی را به صحنه نمایشی تشبیه می کند و ما را بازیگران آن می داند به یادم می آید. وقتی که نقش ها را بدانی و به علت نشیب و فراز ها پی ببری، دیگر سرنوشت تراژیک یا خوش قهرمان تو را مجذوب نمی کند در واقع قهرمانت رنگ می بازد چرا که اسیر است، سرنوشتش را دنبال می کند. شاید بگویی تو هم نقشی در این تئاتر داری. اما وقتی به کل زندگی ام می نگرم بس بارها برای فرار از نقشم تلاش کرده ام و می کنم و بارها بداهه نقشم را بدون توجه به نقش دیگران بازی کرده ام. به دنبال جان آزاده بوده ام و بدون عنایت به سود و ضرر که سود و ضرری در واقع وجود ندارد، آن را فریاد زده ام و چه آرامشی اغوا کننده ای... و شاید این دور شدن از دیگران نیز تلاش دیگری بر رد عادات و اصول پیشین است و مرا بیشتر قدرت بخشد.